Η «Ψιλικατζού» κατέβασε ρολά

της Γεωργίας Ευσταθίου (Πρώτο Θέμα)

Ηταν Μάιος του 2005 όταν το psilikatzoy.blogspot.com είδε το φως της ιντερνετικής δημοσιότητας. Μια ιδιοκτήτρια ψιλικατζίδικου αγανακτισμένη με όλα αυτά που της συνέβαιναν αποφάσισε ότι για να γλιτώσει τον ψυχίατρο θα ήταν προτιμότερο να ανοίξει ένα blog. Η άμεση γραφή της, τα θέματα που αντλούσε από την καθημερινότητα, αλλά και ο φοβερά αστείος και ταυτόχρονα δεικτικός τρόπος της έκαναν την ψιλικατζού πολύ σύντομα γνωστή σε ολόκληρο το ελληνικό Διαδίκτυο. Η φήμη της μάλιστα εξαπλώθηκε τόσο ώστε σε καθημερινή βάση λάμβανε e-mails από ξένους αναγνώστες, οι οποίοι είτε της ζητούσαν επεξηγήσεις είτε να γράφει τα κείμενά της και στα αγγλικά για να την καταλαβαίνουν. Οι πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και κυρίως προσωπικές ανησυχίες και απορίες της έγιναν βιβλίο από τις εκδόσεις Intro Books, με τίτλο -τι άλλο;- «Η Ψιλικατζού».

«Το μωράκι μας αργούσε. Αυτός ο ρημάδης ο πελαργός ήταν τυφλός και χτύπαγε άλλες πόρτες. Τριγύρω μωράκια ίδια με το δικό μου, με τα ίδια τεράστια μάτια, τα ίδια ξανθά μαλλιά, τα ίδια γλυκά γελάκια. Και το χαζοπούλι πήγαινε και τα μοίραζε αλλού. Ολες οι κοιλιές φούσκωναν, μεγάλωναν, γεννούσαν. Εμάς το μόνο που φούσκωνε ήταν η καρδιά μας, έτοιμη να σπάσει σαν μπαλόνι από την προσμονή», εξομολογείται στο βιβλίο της η Κωνσταντίνα.

Οι προσπάθειές της να αποκτήσει παιδί, οι δυσκολίες που πέρασε με τον άντρα της και τους εξουθένωσαν τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά βρήκαν χιλιάδες αφτιά πρόθυμα να ακούσουν, μάτια να διαβάσουν και κυρίως στόματα να τους συμπαρασταθούν. «Πίσω από το ιντερνετικό μου ημερολόγιο έτρεχε κι άλλο ένα. Κρυφό. Αυτό, γιατί κάποια θέματα αποτελούν ταμπού. Οπως η υπογονιμότητα. Αποφάσισα ότι δεν πρέπει πια να ντρέπομαι γι’ αυτό, αν και οι περισσότεροι δικοί μου άνθρωποι δεν γνωρίζουν τίποτα γι’ αυτό και θα μάθουν για το πρόβλημά μου μέσα από αυτό το βιβλίο. Κουράστηκα να είμαι υποχρεωμένη να παίζω θέατρο, ενώ παλεύω σκληρά για κάτι που όλοι θεωρούν δεδομένο, για κάτι που θεωρούν πως έχεις “χρέος” να φέρεις εις πέρας με όποιο κόστος. Το βιβλίο αυτό ουσιαστικά αποτελεί μια θερμή παράκληση προς όλους όσους συνειδητά ή ασυνείδητα αντιδρούν σε οτιδήποτε αποκλίνει από τη στερεοτυπική εικόνα ενός ευτυχισμένου ζευγαριού: μπαμπάς, μαμά, παιδάκια. Παρακαλώ, σταματήστε να ρωτάτε, να μετράτε μήνες, να συμβουλεύετε, να μοιράζετε μαντζούνια και να συστήνετε γιατρούς».

«Οι ιστορίες μου είναι από το παρελθόν και το παρόν μου και ήθελα να τις καταγράψω πάνω απ’ όλα για μένα. Με το δικό μου πρίσμα, ίσως πολλοί να μη συμφωνείτε, με τη λογική μου το ίδιο... Αυτό το blog είμαι εγώ. Μια Κωνσταντίνα, ψιλικατζού, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση, ίσως ακόμη και χωρίς τρόπους. Αλλά δεν αλλάζει... Τον μαλάκα θα τον πω μαλάκα και την αλήθεια θα την αγκαλιάσω», γράφει η ψιλικατζού σε μία από τις πολλές εξομολογήσεις της στο blog της. Η αλήθεια είναι ότι ενώ όλοι την αγκάλιασαν για τον αληθινό εαυτό που καθημερινά αποτύπωνε στο προσωπικό της ιστολόγιο, υπήρχαν πολλοί που διαφωνούσαν με το αρκετά αθυρόστομο λεξιλόγιό της. Αυτό όμως είναι κομμάτι της ψιλικατζούς και σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να το αλλάξει. Ισως να ήταν το αλατοπίπερο στο ήδη πικάντικα κείμενά της.

«Μην τολμήσετε ξανά να με κρίνετε από μια κουβέντα. Δεν το δέχομαι. Αν θέλετε να ανταλλάξουμε απόψεις, οφείλετε να σεβαστείτε και να λάβετε υπόψη σας όλα όσα έχω γράψει και υποστηρίξει. Αν κάτι δεν καταλάβατε ή βαριέστε να το διαβάσετε, ρωτήστε. Αν θέλετε να με πείσετε για το αντίθετο, προσπαθήστε. Τιμή μου. Κάποιοι τα κατάφεραν και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό», ποστάρει μάλλον εκνευρισμένη η ψιλικατζού.

Ο καιρός περνούσε και η ψιλικατζού πούλησε το ψιλικατζίδικο. Επιασε δουλειά γραφείου με αφεντικό και συναδέλφους. Αυτό που οι περισσότεροι αναγνωρίζουμε ως «κανονική» δουλειά. Το blog της (στην τότε καινούρια πια διεύθυνση xpsilikatzoy.wordpress.com γέμιζε καθημερινά από χειμαρρώδη κείμενα. Μέχρι που η ψιλικατζού κουράστηκε. Να γράφει, να εξηγεί και ίσως να απολογείται. Στις 24 Φεβρουαρίου 2008 αποφάσισε να κλείσει το blog της, γράφοντας για τελευταία φορά ένα κείμενο στο οποίο αναφέρει όλους τους λόγους που την οδήγησαν στην απόφαση αυτή. Μεταξύ άλλων λέει:

«Στις 18 Μαΐου 2005 ξεκίνησα αυτό το blog, χωρίς να φανταστώ πόσο πολύ θα επηρέαζε τη ζωή μου. Οχι μόνο θετικά. Η Απομυθοποίηση Των Πάντων είναι πολύ άσχημο πράγμα. Το αμέσως επόμενο βήμα ήταν να το δηλώνω κάθε φορά που συνέβαινε. Οσο πιο έντονα μπορούσα, με ό,τι λέξεις είχα στο λεξιλόγιό μου... Φυσικά, “παρασύρθηκα” πολλές φορές γράφοντας “χυδαίες” λέξεις, όπως με πληροφορούσατε δημόσια ή στα άπειρα mail διαμαρτυρίας που μου στέλνατε. Ομως, οι λέξεις αυτές ήταν ο μόνος τρόπος να εκφράσω το μέγεθος της απογοήτευσής μου. Και το πέτυχαν μια χαρά. Και μου έδινε μια κάποια ανακούφιση όλο αυτό. Οχι πια όμως. Για να καταφέρω πλέον να εκφράσω ικανοποιητικά την απογοήτευσή μου για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, θα πρέπει να εφευρεθεί μια καινούρια, ακόμα πιο “χυδαία” γλώσσα, που κάθε γράμμα της θα προκαλεί 10 ρίχτερ σεισμό σε ακτίνα… ε… 100000plex γύρω μου.

Αποφάσισα έτσι να σταματήσω να γράφω εδώ. Πέρα από τις πολλές υποχρεώσεις μου, το κόστος της επώνυμης γραφής είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι είχα αρχικά φανταστεί. Θα μπορούσα να σας εξιστορήσω όλα όσα μου έχουν συμβεί αυτούς τους μήνες, αλλά να σας υπενθυμίσω και πάλι ότι γράφω επώνυμα, οπότε δεν γίνεται. Ή θα μπορούσαν π.χ. να σας εξηγήσουν οι γονείς μου, αλλά φαντάζομαι ότι αν ποτέ γίνονταν bloggers θα επέλεγαν ασυζητητί να γράφουν ανώνυμα.

Να σας υπενθυμίσω ότι είμαι ένας πολύ κανονικός άνθρωπος που ξυπνάω το πρωί να πάω στη δουλειά μου, που πληρώνω νοίκια, δάνεια, που έχω “ένα σπίτι να φέρω βόλτα” (όπως με πληροφορεί συχνά-πυκνά η μάνα και η πεθερά μου - νταξ’ το πιάκαμε το υπονοούμενο), που έχω μια γερή μάχη με γιατρούς να δώσω και που το βάρος για καθετί που γράφω, πάει και κάθεται πάνω σε όλα αυτά, κάνοντάς τα πολλές φορές ασήκωτα.

Εντάξει, είχε και τα πάααααρα πολύ καλά της η όλη ιστορία. Με έμαθα, όσο ηλίθιο και αν ακούγεται αυτό. Εμαθα ότι τελικά είμαι πολύ ευτυχισμένη με αυτό που είμαι. Απειρα περισσότερο απ’ ό,τι νόμιζα. Πριν χρόνια, ας πούμε, θα μου φαινόταν πολύ cool να γίνω “επώνυμη” και να σέρνομαι από κανάλι σε κανάλι. Τώρα το θεωρώ το πιο ηλίθιο και τρομακτικό πράγμα του κόσμου. Επίσης, το μπλογκάκι μου ήταν η αφορμή να διαβάσω, να ψάξω, να ενημερωθώ και να βλέπω ελάχιστη έως καθόλου τηλεόραση. Μεγάλο πράγμα. Τι μεγάλο; Υπερτεράστιο…

…p.s. αααα! και μετά την απομάκρυνση εκ του μπλογκακίου ουδεμία μήνυση αναγνωρίζουμε».

(Για να διαβάσετε ολόκληρη την επιστολή πηγαίνετε στο http://xpsilikatzoy.wordpress.com)

πηγή: Πρώτο Θέμα